مسجد حضرت آیت الله شفیعی اهواز

عالم ربانی حضرت آیت‌الله حاج شیخ علی محمد ابن‌العلم در سال ۱۲۹۸ هجری شمسی در خانواده‌ای از اهل علم و ادب در دزفول دیده به جهان گشود. وی دروس مقدماتی حوزوی را ابتدا نزد پدر و سپس نزد آیت‌الله شیخ محمدرضا معزی و آیت‌الله سید مجدالدین قاضی دزفولی گذراند. سپس با ارشاد و راهنمایی‌های والد بزرگوار خود برای ادامه تحصیل در علوم دینی و اشتغال به علوم حوزوی راهی قم شدند.

در قم ابتدا در محضر آیت‌الله العظمی سیدشهاب‎الدین نجفی مرعشی که در آن زمان یکی از استادان برجسته حوزه علمیه قم بودند تملذ نموده و از محضرشان کسب فیض کردند. این ارتباط در ساختار معنوی و روحانی ایشان بسیار موثر واقع شد و متقابلا علاقه و محبت آیت‌الله نجفی مرعشی به ایشان به‌قدری زیاد شد که در زمره خواص ایشان قرار گرفتند.

شدت علاقه و مقبولیت علمی ایشان نزد آیت‌الله نجفی مرعشی به حدی بوده که ایشان فامیل «ابن‌العلم» را برای آن مرحوم برگزید و در یکی از اجازاتی که آیت‌الله نجفی مرعشی به ایشان داد از وی به عنوان «شخصیتی که در مقام ورع و تقوی در بین اقران خود قلیل النظیر می‌باشند» یاد کرده است. آیت‌ا‌لله ابن‌العلم همچنین در سال‌های حضور در قم در درس خارج حضرت امام خمینی(ره) حضور یافته و از ایشان کسب فیض کردند. ایشان هم مباحثه و هم حجره آیت‌الله شهید صدوقی و آیت‌الله شهید مرتضی مطهری بوده که ارتباط قلبی و دوستی بین ایشان تا اواخر عمر مرحوم آیت‌الله مطهری ادامه یافت.

ایشان مصاحبت و مراودت‌های زیادی با آیت‌الله شیخ آقا بزرگ تهرانی صاحب کتاب نفیس «الذریعه» داشتند‌. این کتاب به معرفی مولفان و کتب علما و دانشمندان شیعه از ابتدای تاریخ اسلام تا عصر حاضر می‌پردازد و آیت‌الله ابن‌العلم در این خصوص همکاری فراوانی با ایشان داشته و شیخ آقابزرگ تهرانی چندین بار از مساعدت‌های ایشان در شناخت کتب مختلف نام برده است.

ایشان چند سالی را بنا به ضرورت در تهران ساکن شد و در آنجا از محضر آیت‌الله حاج میرزا عبدالعلی تهرانی کسب فیض نمود و ضمن بهره‌گیری از مقامات علمی آن بزرگوار سال‌ها نیز از مشرب عرفانی و اخلاقی آن عارف کامل بهره جست که تاثیرات بسیار عمیق و شگرفی در ابعاد اخلاقی و منش و سلوک معنوی ایشان داشتند و همیشه از ایشان به عنوان عالم عامل و استاد اعظم و صاحب نفس زکیه یاد می‌کردند.

ایشان در سال ۱۳۳۴ هجری شمسی بنا به دعوت جمعی از مومنین اهواز امامت جماعت مسجد حضرت صاحب الزمان(عج) (در باغ شیخ) را عهده‌دار گشتند و با برپایی سخنرانی‌ها و تشکیل جلسات اخلاق و تفسیر به هدایت و ارشاد مردم پرداختند. جلسات سخنرانی ایشان بسیار مورد استقبال عموم مردم قرار می‌گرفت و گاهی به لحاظ شدت استقبال از بیانات ایشان به ویژه شبهای ماه مبارک رمضان فضای خارج از مسجد را دربر می‌گرفت.

ایشان سال‌ها به تربیت طلاب علوم دینی پرداختند و از ابتدای تأسیس حوزه علمیه آیت‌الله بهبهانی بنا به تقاضای حضرت آیت‌الله العظمی بهبهانی تدریس در حوزه علمیه ایشان را به عهده گرفتند و جلسات درس ایشان بسیار مفید و بسیاری از طلاب و فضلا را جذب خود کرده بود.

درباره زوایای اخلاقی آیت‌الله ابن‌العلم باید گفت یکی از خصوصیات ایشان ساده زیستی و بی تکلف بودن و نبود توجه به مسائل مادی و زخارف دنیوی بود و تا آخر عمر هیچگاه از وجوه شرعیه که نزد ایشان بود استفاده نکردند و مدام می‌فرمودند: «الدنیا جیفه و طالبها کلاب.»

توکل به خدا یکی دیگر از ویژگی‌های آن بزرگوار بود. ایشان هیچ وقت غصه آینده را نمی‌خورد و در کارها به خدا اتکا داشت و با تمام وجود به این معنا ایمان داشت و معتقد بود که اگر انسان امور خود را به خدا واگذار کند خداوند سبحان به خوبی کفایت امور او را خواهد کرد.

ایشان بسیار از شهرت گریزان بود و از مقام و منصب بسیار دوری می‌نمود و از مریدپروری بسیار نفرت داشت و تا پیش از دوره بیماریشان بیشتر اوقات فاصله منزل تا مسجد و مجالس خود را پیاده طی می‌کرد و بسیار به پیاده‌روی علاقه مند بود.

مردم داری از دیگر ویژگی‌های ایشان بود‌. وی هیچگاه از رفع مشکلات مردم و گوش دادن به سخنان و مطالب آنان و نیز تبلیغ احکام دین برای آنان خسته نمی‌شد و در ارائه مطالب و سخنان خود گاهی آنقدر سطح گفتار خود را پایین می‌آورد تا مطالب برای همه شرکت کنندگان ملموس و قابل فهم باشد.

ایشان عاشق و شیفته اهل‌بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) بود و همواره مردم را در عمل به دوست داشتن آنها و دشمنی با غاصبان حقشان سفارش می‌کرد و ارادت قلبی زیادی به حضرت سیدالشهدا امام حسین(ع) داشت و معتقد بود مجلس روضه اباعبدالله الحسین(ع) تحت قبه است و کسی که در مجالس اباعبدالله الحسین شرکت کرده است تحت قبه بوده و باید به زیارت او رفت و همیشه اظهار می‌داشت علاقه به اباعبدالله الحسین(ع)باید مانند خون در رگ و پوست انسان جاری باشد.

از آن بزرگوار تألیفاتی بجا مانده است از جمله دو جلد کتاب «فاکهه الظرفاء» یا «کشکول ابن العلم» و نیز کتاب «منتخبات ابن العلم» که به چاپ رسیده‌اند. همچنین کتاب «واژه‌های مثلث» و نیز «هزار نکته از قرآن» و کتاب «اولیات» و کتاب «آثار علما و شعرای دزفول» از تالیفات ایشان است.

ایشان از طرف حضرات آیات عظام خوئی، حکیم، میلانی، بهبهانی و نجفی مرعشی اجازه اجتهاد و اجازات روائی در امور حسبیه داشته‌اند.

سرانجام این عالم وارسته پس از سالیان متمادی خدمات صادقانه در نشر معارف اسلامی و ترویج اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) پس از گذراندن یک دوره بیماری در تاریخ ۲۹ آذر۱۳۷۰ دعوت حق را لبیک گفت و طبق وصیت خود، در صحن و سرای مولایش حضرت علی ابن موسی الرضا(ع) در مشهد مقدس آرام گرفت.